NOSTALJİ YAPALIM SENE 2012 DE BAŞLATTIĞIMIZ KONYA TATARLARI BİRLİK VE BERABERLİK KAYNAŞMA HALISAHA 1.FUTBOL TURNUVAMIZ...
29 Ekim 2019 Salı
26 Aralık 2018 Çarşamba
28 Haziran 2018 Perşembe
sene 1980 Seçme gençler birliği , Yolspor maçı öncesi teknik direktör Adem Demir.
1980 Seçme gençler birliği , Yolspor maçı öncesi teknik direktör Adem Demir.
Ayaktakiler sagdan sola :recep avcı,fikret alkan,gaffar kokay,hüsmettin karakaya,kemal gönç,üzeyir demir,muammer koyuncu,hidayet avcı
Oturanlar sağdan sola: ali tarım,arif kokay,adnan gönç,mustafa ersöz,rıfat alkan,isa samancı
21 Kasım 2017 Salı
KONYA SÜLEYMANİYE (SUSUZ) KÖYÜNÜN KURULUŞU
SÜLEYMANİYE (SUSUZ) KÖYÜNÜN KURULUŞU
Rus zülmünün etkisi ile Anadolu ya geri dönen Nogay tatarları önce Sakarya tarafına gelirler, bir kısmı burada kalır bir kısmı da değişik yerlere gelip yurt tutarlar. İşte bunlardan biride eski ismi susuz olan yeni ismi Süleymaniye olan köyümüze yerleşenlerdir.
1876-77 yıllarında Osmanlı Devletinin yaptığı program çerçevesinde Süleymaniyeli hemşerilerimizin ataları at arabaları ile şu andaki Kaşınhanın olduğu yerde, ilgililerin bilgisi dahilinde ve devlet tarafından bu toprakların kendilerine ayrıldığı ifade edilir. İkindi vakti kaşınhanının yere ulaşan bu kan bağı hemşerilerimizden bir tanesi at arabasının üzerinde ayağa kalkıp eli ile güneşi siper edip Konya ya yönelir o yıllarda nüfusu ancak 20-25 bin olan Konya daki Aladdin tepesini gözü ilişir dolayısıyla oldukları yerden Konya nın çok yakın olduğunu sezerler. İçlerinden biri tutar şu atasözünü hatırlatır. “Kızın varsa el evine yatırma Oğlun varsa şehir aşından tattırma” ilgililere “Şehir buraya çok yakın, eğer biz buraya yerleşirsek gençlerimiz Konya ya sıkça gider gelirler ve bozulurlar onun için biz burayı istemiyoruz” derler.
Bunun üzerine ilgililer Abaz dağını dolaştırarak bu hemşerilerimizi halen bulunduğu yere getirirler. Kuruluşu henüz 120 yıl kadar olan Susuz köyünde 1970 lere kadar köylü yalnızca köyün ortasındaki olan tek çeşmeden su ihtiyacını temin ederlerdi. Yakın bir tarihe dışarıya kız vermezlerdi, dışarıdan da kız almalardı.
Süleymaniyelilerin birinci derece akraba oldukları köyler Ahmediye, Yağlıbayat, Fethiye ve Seçme dir. Süleymaniye köyü Akörene bağlıdır. Güneyinde Apa ve Apa saracık doğusunda Çumra, Alibeyhüyügü, Ahmediye, Fethiye kuzeyinde, Konya, seçme, kavak ve Çatören vardır. Köy halkı geçimini tarım ve hayvancılıkla sağlamaktadır.
1876-77 yıllarında Osmanlı Devletinin yaptığı program çerçevesinde Süleymaniyeli hemşerilerimizin ataları at arabaları ile şu andaki Kaşınhanın olduğu yerde, ilgililerin bilgisi dahilinde ve devlet tarafından bu toprakların kendilerine ayrıldığı ifade edilir. İkindi vakti kaşınhanının yere ulaşan bu kan bağı hemşerilerimizden bir tanesi at arabasının üzerinde ayağa kalkıp eli ile güneşi siper edip Konya ya yönelir o yıllarda nüfusu ancak 20-25 bin olan Konya daki Aladdin tepesini gözü ilişir dolayısıyla oldukları yerden Konya nın çok yakın olduğunu sezerler. İçlerinden biri tutar şu atasözünü hatırlatır. “Kızın varsa el evine yatırma Oğlun varsa şehir aşından tattırma” ilgililere “Şehir buraya çok yakın, eğer biz buraya yerleşirsek gençlerimiz Konya ya sıkça gider gelirler ve bozulurlar onun için biz burayı istemiyoruz” derler.
Bunun üzerine ilgililer Abaz dağını dolaştırarak bu hemşerilerimizi halen bulunduğu yere getirirler. Kuruluşu henüz 120 yıl kadar olan Susuz köyünde 1970 lere kadar köylü yalnızca köyün ortasındaki olan tek çeşmeden su ihtiyacını temin ederlerdi. Yakın bir tarihe dışarıya kız vermezlerdi, dışarıdan da kız almalardı.
Süleymaniyelilerin birinci derece akraba oldukları köyler Ahmediye, Yağlıbayat, Fethiye ve Seçme dir. Süleymaniye köyü Akörene bağlıdır. Güneyinde Apa ve Apa saracık doğusunda Çumra, Alibeyhüyügü, Ahmediye, Fethiye kuzeyinde, Konya, seçme, kavak ve Çatören vardır. Köy halkı geçimini tarım ve hayvancılıkla sağlamaktadır.
KONYA SEÇME KÖYÜ KURULUŞU VE TARİHİ
KONYA SEÇME KÖYÜ KURULUŞU VE TARİHİ
Seçme köyü, Konya’nın Çumra ilçesine bağlı olup, ilçenin batısında yer almaktadır. Köy, Konya merkez ilçeye 52 km mesafede ve Çumra ilçesinin 23 km batısındadır. Köyün doğusunda İçeri Çumra ve Alibeyhöyüğü, batısında Kavak ve Çatören köyleri, kuzeyinde Çarıkları ve kuzeybatısında Kayıhöyük, güneyinde Ahmediye ve Süleymaniye köyleri ile komşudur.
Seçme köyü, Konya’nın Çumra ilçesine bağlı olup, ilçenin batısında yer almaktadır. Köy, Konya merkez ilçeye 52 km mesafede ve Çumra ilçesinin 23 km batısındadır. Köyün doğusunda İçeri Çumra ve Alibeyhöyüğü, batısında Kavak ve Çatören köyleri, kuzeyinde Çarıkları ve kuzeybatısında Kayıhöyük, güneyinde Ahmediye ve Süleymaniye köyleri ile komşudur.
Köyün kuruluş tarihi ile ilgili kesin bir tarih belirtilmemekle birlikte, 1877-78 Osmanlı Rus Harbi sıralarında veya ondan hemen sonraki dönemde Kırım’ın Kerç kasabasından Romanya’ya göç ederek Köstence vilayetine gelip yerleşen Kırım Tatarlarınca 1890 yıllarında kurulmuştur. Köyün ilk kurucularının Köstence’nin Karamık köyünde yerleşik halde oldukları rivayet edilmekle birlikte, burada ne kadar süreyle kaldıkları konusunda bir bilgi mevcut değildir.
Köyün kurucularının dini eğitimli kimselerden (Hocalar) meydana geldiği ve köyün adını kendileri seçtikleri için Seçme olarak kaldığı rivayet ediliyor. Köyün şimdiki yerinde Selçuklu ve Romalılar dönemleriine ait kalıntılar bulunduğundan, burasının kendisinden daha önce başka medeniyetlere ev sahipliği yaptığı anlaşılıyor.
Köyün nüfusu halen 170 civarında olup; köy evleri genelde taş ve kerpiçten imal edilmiştir. Köyde kadastro çalışmaları 1963 yılında tamamlanmıştır. Köyde sulama kooperatifi mevcut olup, yer altı kuyuları vasıtasıyla hububat ve şeker pancarı yetiştiriciliği yapılmaktadır. Sulanmayan alanlarda ise daha ziyade kuru tarım (buğday, arpa) yapılmaktadır.
Tarımsal alanda gelirin nüfus artışına bağlı olarak azalması sonucu eğitim ve iş temini gibi sebeplerle Seçme köyünden dışa doğru bir nüfus hareketi ve göç söz konusudur.
Seçme köyünde ilkokul halen üçüncü sınıfa kadar bir öğretmenle devam ettirilmektedir. Eğitim dördüncü sınıftan itibaren yakın ilçeye veya Konya Merkez ilçeye giderek devam ettirilmektedir. Seçme köyünün tamamı okur yazar olup, üniversite mezunu olanlar ve bu arada Konya’daki Selçuk Üniversitesi İlahiyat Fakültesi’nden Prof. Dr. İsmet Ersöz, Fen Edebiyat Fakültesi’nden Doç.Dr. Mustafa Ersöz gibi öğretim üyeleri yaynında çeşitli kamu ve özel sektör kuruluşlarında görev yapan öğretmen, subay, astsubay gibi üniversite mezunları vardır.
Köylünün genel ekonomik seviyesi orta olup; kendi kendine yere bir gelire sahiptir.
Köyün tarihi ile ilgili olarak anlatılanlara göre çok sayıda kimsenin 1. Dünya Savaşı sırasında Çanakkale Savaşlarına iştirak etmişler ve pek çoğu bir daha köyüne geri dönememiş ve şehit olmuşlar.
Kırım Tatar kültürüne ait pek çok gelenek halen Seçme köyünde canlılığını muhafaza ederek devam ettiriliyor. Köyde toylar eskiden beri bir hafta olarak devam etmekte olup; genellikle Pazartesi gününden sogum soyularak başlanan toylar Cumartesi veya Pazar günü sona ermektedir. Kırım Tatar yemek kültürünün bütünüyle var olduğu köylerden olan Seçme’de köbete, cantık, ulkum, keşmeşe, katlama gibi hamur işleri hâlâ yapılıp yenmektedir. Köyde Kırım Tatar çöl şivesi hemen her yaş grubundan köylülerce konuşulmaktadır.
KONYA YAĞLIBAYAT KÖYÜ
YAĞLIBAYAT KÖYÜ İLE İLGİLİ BİLGİLER
Yağlıbayat, Konya iline bağlı, Aksaray yolu üzerinde, merkeze 76 kilometre uzaklıkta bir(KIRIM TÜRKÜ) Tatar köyüdür. Yakınında bulunan yerleşim yeri, antik dönemde, "kutsal baba" anlamına gelen Savatra olarak anılmaktadır.
MÖ 4. yüzyıl yerleşim izleri bulunmaktadır. Önemli bir antik kent olan Savatra kendi adına para basmıştır. MÖ 27'de Romalıların eline geçmiştir. Kalıntılardan Roma döneminde mamur olduğu anlaşılmaktadır. Bizans ve daha sonra Selçuklular hakim olmuştur, 1398'de Konya'yla birlikte Osmanlı devletinin hakimiyetine geçmiştir. Eski Osmanlı haritalarında buranın Bali Bayat olarak geçmektedir. Köyün güney doğusunda bir kale ve küçük bir antik tiyatro bulunmaktadır. Antik eserler Konya Müzesi'nde sergilenmektedir.
Yağlıbayat köyü şu an yaklaşık olarak 650 nüfusa sahiptir. 200'e yakın köylü de Konya Merkez'de ikamet etmektedir. köyde bir ilköğretim okulu bulunmaktadır.
MÖ 4. yüzyıl yerleşim izleri bulunmaktadır. Önemli bir antik kent olan Savatra kendi adına para basmıştır. MÖ 27'de Romalıların eline geçmiştir. Kalıntılardan Roma döneminde mamur olduğu anlaşılmaktadır. Bizans ve daha sonra Selçuklular hakim olmuştur, 1398'de Konya'yla birlikte Osmanlı devletinin hakimiyetine geçmiştir. Eski Osmanlı haritalarında buranın Bali Bayat olarak geçmektedir. Köyün güney doğusunda bir kale ve küçük bir antik tiyatro bulunmaktadır. Antik eserler Konya Müzesi'nde sergilenmektedir.
Yağlıbayat köyü şu an yaklaşık olarak 650 nüfusa sahiptir. 200'e yakın köylü de Konya Merkez'de ikamet etmektedir. köyde bir ilköğretim okulu bulunmaktadır.
wikipedi den alıntıdır
KONYA KONAR (KİRLİ KUYU) KÖYÜ
KONAR (KİRLİ KUYU)KÖYÜ
Yazar Ahmet Necdet Konar
Köy, bağlı bulunduğu Sarayönü ilçesine 7 Km. uzaktadır. Doğusunda Biçer köyü,
batısında Sarayönü ilçesi, kuzeyinde Başhüyük kasabası ve güneyinde Akdoğan yaylası (şu anda
Konar köyü nüfusunda kayıtlı) vardır.
Kuzeyde, köy mezarlığının bulunduğu mekideki "HÖYÜK"te yapılan kazılarda çıkan
çanak, çömlek, antik eserlerden ve aynı muhitteki "inlerden (mağara), buralarda Romalılar,
Bizanslılar, Selçuklular ve Osmanlıların yaşadıkları anlaşılmaktadır.
Atalarımız, 1893 Osmanlı - Rus savaşından sonra, Rusların baskı ve zulümünden
kurtulmak için, "Ak Topraklar" dedikleri Türkiye'ye göç etmişlerdir. Kırım'dan İstanbul'a vapurla,
oradan Eskişehir üzerinden Konya'ya trenle gelmişlerdir. Uğrak verdikleri bazı şehir ve
kasabalarra, bazı hısım ve akrabalarını bırakarak, Konya'nın Küçük İhsaniye (Garipler)
mahallesine geçici olarak yerleştirimişlerdir. Kendilerine, Sarayönü ilçesinin bazı bölgeleri daimi
iskan bölgesi olarak gösterilmiş ve şimdiki bölgede karar kılınmıştır. Bu bölgede, devletçe, bir oda
bir hol şeklinde iki odalı, küçük küçük pencereli, kerpiçten düz tavanlı evler yaptırılmış, 25-30 hane,
geçici iskan evlerinden alınarak yerleştirimişlerdir. (Yıl 1903)
Köye, Kirlikuyu denmesinin sebebi şudur: Köyün kuzey-batısında, bahçeler mevkiinde, bir
kuyu bulunmaktadır. Kuyudan at arabalı bir seyyar satıcı (çerçi), atına bu kuyudan su vermek ister.
Bakar ki kuyu suyunun üzeri çeşitli ağaç dalları ve yaprakları ile kaplanmıştır. Satıcı, "kuyunun
suyu amma da kirlişmiş" der. Adını buradan aldığı rivayet edilir. Daha sonraları köyün adı, Kırım'dan
gelip buraya konmak anlamında "KONAR" olarak değiştirilir.
Köyün ilk yerleşimcileri, Kırım"ın Akmesçit, Karasubazar, Baksan, Kongrat, Kaynavut gibi
yerlerinden gelmişlerdir. Kütük kayıtlarına göre köye ilk gelenler arasında, alfabetik sıraya göre
Abdullah, Abdül Cemil, Abdül Hakim, Abdül Kadir, Abdül Reşit, Ali Azamet, Azmi, Bilal, Cabbar,
Cinsali, Hüseyin, İbrahim, Kurt Hüseyin, Kurt Nebi, Kurt Osman, Kurt Veli, Löman, Men Ali, Molla,
Müjdeba, Nasrullah, Ömer, Sadrettin, Settar, Vacip, ve Veli akaylar, kadınlardan da Acar, Cemile,
Esma, Ezine, Katçe, Katme, Kurtne, Memse, Nazife, Fazile, Rdevide, Simse, Tenzile, Tesi,
Teslime, Vizire, Zilika, Ziyade, Zöre, ve Zülkade abaylardır. Soyadı Kanunudan sonra bu isimlere
Konar, Uçar, Avcı, Bozkurt, Coştu, Demirkaya, Tofan, Abis,Çomak, Zavazar, Atçeken, Koçak, Yılmaz,
Yıldırım, Duymaz, Saydam, Er,Can, Kökgöz, Kocakafa, Körük, Mutlu, Topbaş, soyadları eklenmiştir.
Köydeki her aileye 110 dekar arazi verilmiş, halk geçimini bu arazilerde ziraat yaparak,
küçük ve büyükbaş hayvan besleyerek ve Tuz gölünden at arabaları ile tuz nakliyeciliği yaparak,
sağlamışlar. Zamanla tuz nakliyeciliğinin bitmesi ve nüfusun hızla artması nedeniyle, geçim
sıkıntısına düşen köy gençleri, tahsil yapmak veya bir sanat öğrenmek amacı ile, başta Konya
olmak üzere, başka şehir ve kasabalara göçmüşlerdir. Şu anda köyde 25 hane kadar yaşlı nüfus
barınırken, 100 hane'den daha fazla nüfus ise köy dışında yaşamaktadır.
Köyde, 1938 yılında üçüncü sınıfa kadar eğitim veren bir okul açılmıştır, 1982 yılından
itibaren de, taşımacılık usülü ile 2 km. mesafedeki Başhüyük kasabasına öğrenciler gitmektedir.
Köyün, 1938 yılına kadar okulsuz olması, 1968 yılına kadar da beşinci sınıftan diploma alma
imkanı olmadğından, o çağın genç ve ihtiyarları eğitim ve iğretimden pek nasibini alamamıştır. Bu
dönemde köy dışında yetişen birkaç öğretmen, birkaç astsubay, birkaç muhasebeci ve lise muzunu
birkaç devlet memuru vardır. Şu anda ise, köy dışında ikamet eden, çeşitli üniversitelerde okuyan
veya bitiren epeyce gençlerimiz bulunmaktadır.
Köy 1947 yılında elektriğe kavuşmuştur. Kuruluşunda içme suyunu kuyulardan temin
ederken, şimdi evlinde musluklardan şarıl şarıl çeşme suyu akmaktadır. Köyün muhtarlığa
bağlı 14 kişilik bir minibüsü vardır. Acil durumlarda halk bundan yararlanmakta, Cuma günleri de
Sarayönü ilçesinde kurulan semt pazarına alış veriş yapmak için ücretle taşınmaktadır. Ayrıca
D.D. Yollarının Konya-Eskişehir arasında gidip glen bir ara treni ile, Haydarpaşa-Kurtalan
arasında gidip glene posta treninin durup kalktığı "KONAR DURAĞI" vardır. Ulaşım bunlarla
yapılır.
batısında Sarayönü ilçesi, kuzeyinde Başhüyük kasabası ve güneyinde Akdoğan yaylası (şu anda
Konar köyü nüfusunda kayıtlı) vardır.
Kuzeyde, köy mezarlığının bulunduğu mekideki "HÖYÜK"te yapılan kazılarda çıkan
çanak, çömlek, antik eserlerden ve aynı muhitteki "inlerden (mağara), buralarda Romalılar,
Bizanslılar, Selçuklular ve Osmanlıların yaşadıkları anlaşılmaktadır.
Atalarımız, 1893 Osmanlı - Rus savaşından sonra, Rusların baskı ve zulümünden
kurtulmak için, "Ak Topraklar" dedikleri Türkiye'ye göç etmişlerdir. Kırım'dan İstanbul'a vapurla,
oradan Eskişehir üzerinden Konya'ya trenle gelmişlerdir. Uğrak verdikleri bazı şehir ve
kasabalarra, bazı hısım ve akrabalarını bırakarak, Konya'nın Küçük İhsaniye (Garipler)
mahallesine geçici olarak yerleştirimişlerdir. Kendilerine, Sarayönü ilçesinin bazı bölgeleri daimi
iskan bölgesi olarak gösterilmiş ve şimdiki bölgede karar kılınmıştır. Bu bölgede, devletçe, bir oda
bir hol şeklinde iki odalı, küçük küçük pencereli, kerpiçten düz tavanlı evler yaptırılmış, 25-30 hane,
geçici iskan evlerinden alınarak yerleştirimişlerdir. (Yıl 1903)
Köye, Kirlikuyu denmesinin sebebi şudur: Köyün kuzey-batısında, bahçeler mevkiinde, bir
kuyu bulunmaktadır. Kuyudan at arabalı bir seyyar satıcı (çerçi), atına bu kuyudan su vermek ister.
Bakar ki kuyu suyunun üzeri çeşitli ağaç dalları ve yaprakları ile kaplanmıştır. Satıcı, "kuyunun
suyu amma da kirlişmiş" der. Adını buradan aldığı rivayet edilir. Daha sonraları köyün adı, Kırım'dan
gelip buraya konmak anlamında "KONAR" olarak değiştirilir.
Köyün ilk yerleşimcileri, Kırım"ın Akmesçit, Karasubazar, Baksan, Kongrat, Kaynavut gibi
yerlerinden gelmişlerdir. Kütük kayıtlarına göre köye ilk gelenler arasında, alfabetik sıraya göre
Abdullah, Abdül Cemil, Abdül Hakim, Abdül Kadir, Abdül Reşit, Ali Azamet, Azmi, Bilal, Cabbar,
Cinsali, Hüseyin, İbrahim, Kurt Hüseyin, Kurt Nebi, Kurt Osman, Kurt Veli, Löman, Men Ali, Molla,
Müjdeba, Nasrullah, Ömer, Sadrettin, Settar, Vacip, ve Veli akaylar, kadınlardan da Acar, Cemile,
Esma, Ezine, Katçe, Katme, Kurtne, Memse, Nazife, Fazile, Rdevide, Simse, Tenzile, Tesi,
Teslime, Vizire, Zilika, Ziyade, Zöre, ve Zülkade abaylardır. Soyadı Kanunudan sonra bu isimlere
Konar, Uçar, Avcı, Bozkurt, Coştu, Demirkaya, Tofan, Abis,Çomak, Zavazar, Atçeken, Koçak, Yılmaz,
Yıldırım, Duymaz, Saydam, Er,Can, Kökgöz, Kocakafa, Körük, Mutlu, Topbaş, soyadları eklenmiştir.
Köydeki her aileye 110 dekar arazi verilmiş, halk geçimini bu arazilerde ziraat yaparak,
küçük ve büyükbaş hayvan besleyerek ve Tuz gölünden at arabaları ile tuz nakliyeciliği yaparak,
sağlamışlar. Zamanla tuz nakliyeciliğinin bitmesi ve nüfusun hızla artması nedeniyle, geçim
sıkıntısına düşen köy gençleri, tahsil yapmak veya bir sanat öğrenmek amacı ile, başta Konya
olmak üzere, başka şehir ve kasabalara göçmüşlerdir. Şu anda köyde 25 hane kadar yaşlı nüfus
barınırken, 100 hane'den daha fazla nüfus ise köy dışında yaşamaktadır.
Köyde, 1938 yılında üçüncü sınıfa kadar eğitim veren bir okul açılmıştır, 1982 yılından
itibaren de, taşımacılık usülü ile 2 km. mesafedeki Başhüyük kasabasına öğrenciler gitmektedir.
Köyün, 1938 yılına kadar okulsuz olması, 1968 yılına kadar da beşinci sınıftan diploma alma
imkanı olmadğından, o çağın genç ve ihtiyarları eğitim ve iğretimden pek nasibini alamamıştır. Bu
dönemde köy dışında yetişen birkaç öğretmen, birkaç astsubay, birkaç muhasebeci ve lise muzunu
birkaç devlet memuru vardır. Şu anda ise, köy dışında ikamet eden, çeşitli üniversitelerde okuyan
veya bitiren epeyce gençlerimiz bulunmaktadır.
Köy 1947 yılında elektriğe kavuşmuştur. Kuruluşunda içme suyunu kuyulardan temin
ederken, şimdi evlinde musluklardan şarıl şarıl çeşme suyu akmaktadır. Köyün muhtarlığa
bağlı 14 kişilik bir minibüsü vardır. Acil durumlarda halk bundan yararlanmakta, Cuma günleri de
Sarayönü ilçesinde kurulan semt pazarına alış veriş yapmak için ücretle taşınmaktadır. Ayrıca
D.D. Yollarının Konya-Eskişehir arasında gidip glen bir ara treni ile, Haydarpaşa-Kurtalan
arasında gidip glene posta treninin durup kalktığı "KONAR DURAĞI" vardır. Ulaşım bunlarla
yapılır.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)